پنیر چدار (به انگلیسی: Cheddar cheese) نام نوعی پنیر سفت، صاف و زرد یا نارنجی رنگ انگلیسی است که از شیر گاو تهیه شده و مورد پسندترین نوع پنیر در پادشاهی متحده می‌باشد. این پنیر نخستین بار در دهکدهٔ چدار واقع در سامرست انگلستان تولید شده و نام خود را از این دهکده گرفته است.
پنیرهای چداری که امروزه تولید می شوند، با پنیرهای چدار قدیمی بسیار تفاوت دارند. همچون دیگر انواع پنیر برای بهتر کردن رنگ این پنیر از رنگ‌های گیاهی استفاده می‌شود. رنگ این پنیر را از آناتو که عصاره‌ی نوعی گیاه گرمسیری است می‌گیرند و این ماده، رنگ نارنجی مانندی را به پنیر چدار می‌دهد.
رنگ خاص این نوع پنیر باعث می‌شود که اگر در جایی نام پنیر را هم رویش ننوشته باشند، افراد صرفاً با دیدن رنگ پنیر، نوع آن را تشخیص دهند. در کشور آمریکا، به برخی انواع پنیر چدار، رنگی اضافه نمی‌کنند و تحت نام پنیر چدار سفید یا پنیر ورمونت به فروش می‌رسانند.
پنیر چدار
موارد استفاده
شما می‌توانید این نوع پنیر را در غذاهای متفاوتی از جمله چیز برگر، ساندویچ پنیر کبابی، ماکارونی و پنیر، انواع پاستا، انواع غذاهایی که در آن‌ها سیب زمینی وجود دارد و غذاهای تند استفاده کنید.
اگر این پنیر را به شکل رنده شده از فروشگاه‌های مواد غذایی تهیه کنید، در هنگام آشپزی کردن وقت‌تان برای رنده کردن پنیر هدر نمی‌رود. اما از طرفی دیگر، تولید کنندگان پنیر چدار رنده شده و بسته بندی شده، برای جلوگیری از چسبیدن تکه‌های پنیر به هم، از مقداری نشاسته ذرت داخل آن‌ها استفاده می‌کنند. به همین دلیل اگر خودتان یک تکه پنیر چدار تهیه کرده و آن را در خانه رنده کنید، عطر و طعم بهتری خواهد داشت و راحت‌تر هم ذوب خواهد شد.
در بیش از دو هزار سال پیش، ایرانی‌ها بر روی سبزیجات روغن و سرکه می‌ریختند و آن را میل می‌کردند، از طریق جنگ‌های ایران و روم این رسم به اروپا رفته و در آنجا دچار تحولاتی شد. در آغاز قرن بیستم و دنیای صنعتی و روند مصرف غذاهای آماده، سالاد نیز به همین ترتیب وارد سبد غذایی گردید، هرچند در ابتدا این امر در آمریکا آغاز شد لیکن امروزه در سراسر جهان، سالاد به صورت تجاری در سوپرمارکت‌ها به فروش می‌رسد. با جا پیدا کردن این نوع غذا در میان عامه مردم امروزه حتی در برخی رستوران‌ها و هتل‌ها، جایی به نام سالاد کده (یا سالاد بار) دارند که در آن انواع سالاد برای خوردن عرضه می‌شود. در این مقاله قصد داریم طرز تهیه سالاد ماکارونی را به شما آموزش دهیم.
طرز تهیه سالاد ماکارونی
مواد لازم
1 بسته ماکارونی فرمی
500 گرم کالباس
½ پیمانه ذرت
½ پیمانه نخود فرنگی
½ پیمانه خیارشور
سس مایونز
1 عدد لیمو ترش یا آبلیمو تازه
2 عدد سیب زمینی کوچک
دستور العمل
در مرحله اول ماکارونی‌ها را در آب جوش و نمک و کمی روغن بپزید. چون بعد از این مرحله دیگر ماکارونی پخته نمی‌شود باید دقت کنید که ماکارونی را وقتی که کاملا نرم شده آبکش کنید.
کالباس یا گوشت سینه مرغ را خرد کنید.
خیارشورها را نگینی خرد کنید.
سیب زمینی‌ها را آب پز کنید و نگینی خرد کنید.
در انتها سیب‌زمینی، خیارشور، کالباس، ذرت و نخودفرنگی و ماکارونی آبکش‌شده را باهم در ظرفی ریخته و مخلوط کنید.
سس مایونز را با کمی آبلیمو رقیق کنید و به ماکارونی اضافه کنید.
اگر دوست دارید کم‌تر از سس مایونز استفاده کنید، می‌توانید کمی ماست به سس اضافه کنید.
سس را با مواد مخلوط کنید. ظرف سالاد را برای چند ساعت درون یخچال قرار دهید تا مواد به خورد هم بروند.
شله زردحاوی انواع ویتامین‌های A, C, D، گروه ویتامین‌های B مانند B1, B2, B6، پروتئین، کربوهیدرات، فیبر، آنتی‌اکسیدان، کلسیم، آهن، اسید فولیک، سلنیوم، منیزیم، پتاسیم و فسفر است. این دسر معده و قلب را تقویت و دردهای روماتیسمی را برطرف می‌کند؛ شله زرد خاصیت آنتی‌بیوتیکی دارد و عفونت بدن را از بین می‌برد. این دسر نشاط آور و برای افراد افسرده بسیار مفید است. شله زرد از لخته شدن خون و بروز سکته‌های قلبی و مغزی جلوگیری می‌کند. شله زرد برای مبتلایان به سوء هاضمه، نفخ معده، حالت تهوع، اسهال و افرادی که معده اسیدی دارند مفید است و نقش مؤثری در تقویت قوای جنسی و حافظه دارد و برای سلامتی پوست و مو هم مفید هست. طرز تهیه شله زرد را در اینجا بخوانید.
مواد لازم
250 گرم برنج مرغوب ایرانی
200 گرم گلاب
2 لیتر آب
50 گرم کره
زعفران به مقدار لازم
50 گرم خلال بادام
600 گرم شکر
دارچین و خلال پسته برای تزیین
دستور العمل
برنج را خوب بشویید تا حدی که آب روی برنج کاملا زلال و شفاف شود.
سپس آن را چند ساعت خیس کنید. زعفران را بسایید تا کاملا پودر شود و با مقدار کمی آب جوش داخل ظرفی بریزید و درب ظرف را بگذارید تا زعفران رنگ بگیرد.
برنج را با آب در قابلمه بریزید و روی شعله ملایم قرار دهید تا کاملا بپزد.
قبل از مغز پخت شدن و لعاب انداختن برنج به هیچ وجه شکر را اضافه نکنید، چون بعد از اضافه کردن شکر دیگر برنج نمی‌پزد.
پس از اطمینان از پخت برنج و لعاب انداختن آن، شکر را اضافه کنید و هم بزنید.
سپس زعفران دم کرده را نیز اضافه کنید و در حد مخلوط شدن هم بزنید.
اجازه دهید شکر به خورد برنج برود و قوام بیاید.
پس از نیم ساعت آن را بچشید تا از میزان شیرینی آن مطمئن شوید.
اگر شله زرد کم بود (بسته به ذائقه افراد) می‌توانید بین 100 تا 200 گرم دیگر شکر اضافه کنید.
حتما اجازه دهید تا بعد از اضافه کردن شکر بیشتر، مجددا روی حرارت باشد تا آب نیندازد.
شکر را هر از گاهی هم بزنید و سپس گلاب، کره و خلال بادام را اضافه کنید و هم بزنید.
در این مرحله شله زرد سفت بود می‌توانید مقدار آب جوش اضافه کنید و یک ربع دیگر روی حرارت نگه دارید تا خوب جا بیفتد.
شله زرد باید کاملا نرم و روان باشد و آب آن از برنج جدا نباشد تا بتوانیم بگوییم شله زرد جا افتاده است.
سپس آن را در ظرف‌های دلخواه سرو کنید تا در خود ظرف خنک شود. در غیر اینصورت آب می‌اندازد.
می‌توانید شله زرد را با دارچین، خلال بادام یا پسته تزیین کنید.
همان‌طور که می‌دانید حلوا از آرد گندم تهیه می‌شود. گندم نیز از دیرباز با آیینهای سوگواری و غلبه روح بر پَلشتی مرگ در ارتباط بوده‌است. در آیینهای سوگواری بین‌النهرینی و زرتشتی، نان جز چیزهایی است که به مردگان تقدیم می‌شد. نانی که از گندم پخته می‌شود. وجود روغن در پخت حلوا، ضمن آن‌که دو جهان گیاهی و حیوانی را به هم پیوند داده، نشان‌دهندهی وحدت و اتحاد کیهانی نیز هست. نوعی حلوا نیز در شهر بهبهان پخته می‌شود که با آرد برنج پخته می‌شود. در این نوع حلوا برنج خرد یا آرد شده را به همراه روغن، شکر، هل، گلاب پخت می‌کنند و پس از دم کشیدن برنج به قسمت‌های مخروطی شکل تقسیم و با دارچین تزیین می‌کنند و در ایام محرم بین عزاداران تقسیم می‌کنند.
حلوا مجلسی
مواد لازم
500 گرم آرد سفید گندم (ترجیحا آرد سنگک)
2 گرم زعفران ساییده
1 پیمانه آب
400 گرم شکر
300 گرم روغن
2 قاشق چایخوری گلاب برای محلول زعفران
½ پیمانه گلاب
دستور العمل
ابتدا آرد را الک کنید و در تابه ای بریزید.
زعفران ساییده را با گلاب دم کنید تا رنگ، طعم و عطر زعفران خارج شود و به صورت محلول در آید.
تابه حاوی آرد را روی حرارت کم بگذارید و همزمان آب و شکر را در ظرفی بریزید و روی حرارت ملایم قرار دهید تا ضمن بو دادن و سرخ کردن آرد، شربت نیز آماده شود و به صورت سوزن جوش روی حرارت کم بماند.
دقت کنید که قوام نیاید و آماده مصرف باشد.
آرد را کنترل کنید و مرتب به هم بزنید تا بو داده شود و رنگ آن کمی تغییر کند.
تابه را از روی حرارت بردارید و آرد را از الک رد کنید و دوباره آرد الک شده را به تابه برگردانید و روی حرارت کم بگذارید.
در این مرحله روغن‌ها را به آرد بو داده شده اضافه و آرد را سرخ کنید.
مرتب به هم بزنید و مواظب باشد آرد نسوزد.
آرد را با قاشق چوبی هم بزنید تا حرارت به دست‌تان منتقل نشود و تابه هم آسیب نبیند.
آرد را تا حدی سرخ کنید که به رنگ قهوه‌ای خوش رنگ درآید.حالا تابه را از روی حرارت بردارید و یک دقیقه زمان بدهید تا کمی از حرارت آن کاسته شود.
سپس گلاب را به شربت در حال جوش اضافه کنید و طرف شربت را هم از روی حرارت بردارید و بلافاصله شربت را کم کم به آرد سرخ شده اضافه کنید.
محلول زعفران را هم جداگانه، کم کم به مواد اضافه کنید و مرتب به هم بزنید تا خوب جذب شود.
زعفران را تا حدی اضافه کنید که قرمز شود.
زمانی که حلوا از ظرف جدا شد و به صورت یکپارچه درآمد، آماده سرو کردن و تزیین است.
آشپزی به معنای یک هنر ظریف، به معنای شیوه پخت و پزی که فرانسویان آن را «آشپزی عالی» می‌نامند، در بیشتر جوامع نخست در دربار پادشاهان و خانه‌های اشراف پرورانده شده و سپس در لایه‌های پایین‌تر جامعه گسترش یافته است. در عصر ما رستوران‌ها و هتل‌های بزرگ و گران جای آن دربارها و خانه‌ها را گرفته‌اند؛ ولی گسترش آشپزی عالی در خانه‌های مردم عادی هیشه حدی دارد و تفاوت میان «آشپزی عالی» و «آشپزی عادی» کمابیش سر جای خود باقی می‌ماند. این تفاوت تنها در گرانی و ارزانی یا زیادی و کمی مواد غذایی نیست، بلکه در شیوه پخت هم هست.
به نظر می‌آید آشپزی ایرانی استثنایی است بر این قاعده؛ به این معنی که آن چه ما به این نام می‌شناسیم یک شیوه پخت و پز بیشتر نیست، و اگر میان سفره دارا و ندار تفاوتی هست، این تفاوت در جنس و مقدار مواد است، نه در شیوه آماده کردن آن‌ها.
بدون شک تفاوت عمده‌ای میان مردمانی وجود دارد که می‌دانستند چگونه مواد غذایی مختلف را با ظرافت و تعقل با هم در آمیزند و در شرایط مناسب و آگاهانه بپزند با مردمانی که از خوراک برای رفع امور جسمانی و لذت آنی استفاده می‌کردند. فرهنگ غذایی جزوی از میراث فرهنگی هر سرزمینی است که در کنار تاریخ، افسانه‌ها، نواها، ترانه‌ها، کتیبه‌ها، دست نوشته‌ها، پوشش، آداب و رسومات و مذهب نشانه‌هایی از فرهنگ و تاریخ هر سرزمین می‌باشد.
تاریخچه آشپزی ایرانی
ویژگی‌های مکتب آشپزی ایرانی
آشپزی ایرانی، همانند فرش ایرانی، اساسا هنری است توده‌ای، که در خانه‌های مردم ساده یا حتی فقیر به دست زنان و دختران شهر و روستاهای این سرزمین پرورانده شده است. هر چند نمونه‌های فرد اعلای آن (باز مانند فرش) از خانه‌های اشراف و اعیان سر در آورد، و هر چند آشپزی حرفه‌ای کمابیش در انحصار مردان باشد. تفاوت عمده آشپزی حرفه‌ای و آشپزی خانگی در حجم غذاست، نه در شیوه پخت و پز؛ آشپز حرفه‌ای همان آشپزی زنان خانه‌دار در مقیاس بزرگ‌تر و با تجهیزات بیشتر تقلید می‌کند و می‌کوشد به پای آن برسد.
از میان عوامل بیشماری که در تکوین و تکامل این هنر موثر بوده‌اند، از سه عامل عمده می‌توان نام برد : فرآوده‌های بومی، نوع سوخت، و نحوه زندگی مردم به طور کلی.
فرآورده‌های سرزمین ایران متنوع و ممتاز است. از این جهت که در این سرزمین همه جور اقلیمی – گرمسیر، سردسیر، بیابانی، دریایی، دشتی، کوهستانی – پیدا می‌شود، ثانیا ایران بخشی از نوار حاصل خیزی که از دامنه‌های هیمالیا تا سواحل اروپایی دریای سیاه کشیده شده است و سرزمین‌های کشمیر، افغانستان و پاکستان و آسیای صغیر تا یونان و پاره‌ای از اروپای شرقی را در بر می‌گیرد. میوه و سبزی و تره‌باری که در این نوار از خاک ایران بدست می‌آید از لحاظ عطر و طعم در جهان بی‌مانند است. گوشت، شیر و کره و روغن این منطقه هم به همان دلایل بر نظایر خود در سایر جاها امتیاز دارد.
دم کشیدن و جا افتادن غذا، آشپزی ایرانی را از سایر شیوه‌های آشپزی ممتاز می‌کند. ملل دیگر، به هر دلیل و موجبی که باشد، بیشتر غذاهای خود را به سرعت آماده می‌کنند، و در بعضی موارد مثلا آشپزی چینی، بسیاری از مواد را فقط مختصری تفت می‌دهند، یا به اصطلاح می‌ترسانند، و بصورت نیم‌پز می‌خورند. در اروپا هم این رسومات چینی تا حدی رایج شده است. از آن جا که ذائقه ما ایرانی‌ها به غذای دم کشیده و جا افتاده عادت دارد، بسیاری از ما برای قبول این نوع غذاها آمادگی ندایم؛ ولی البته این امر چیزی جز عادت نیست و لذت بردن از هر نوع آشپزی را با اندکی کنج کاوی و تحمل می‌توان آموخت.
نکته‌ای که با یک نگاه کلی به آشپزی ایرانی روشن می‌شود، این است که هر کدام از غذاهای اصلی ایرانی الگویی است که بواسطه قرن‌ها تجربه بدست آمده است و می‌توان آن را با مواد گوناگون پر کرد. برای دیدن این حقیقت کافی است به انواع پلو و خورش و آبگوشت و اشکنه و کوکوی ایرانی نگاهی بیندازیم : در همه این موارد می‌توان گفت که امکان تنوع بی پایان است، در حالی که هویت غذا (چه آبگوشت باشد چه خورش) سر جای خود باقی می‌ماند. بنابر این خورش، آبگوشت یا اشکنه‌ی ایرانی یک خوراک معین نیست، بلکه یک الگویی است برای درست کردن غذاهای بیشماری که می‌تواند با هر فصل از سال یا هر منطقه‌ای از کشور، یا با ذوق و توانایی هر پزنده و خورنده‌ای جور در بیاید. این کیفیتی است که آشپزی ایرانی را بطور کلی از آشپزی سایر ملل ممتاز می‌کند.
در تاریخ زمان باستان از فر و شکوه دربار پادشاهان ایران، که فرمانروای بخش بزرگی از جهان متمدن زمان خود بودند، سخن بسیار گفته شده، ولی از خورد و خوراک آن‌ها خبر بسیار مستندی به دست ما نرسیده است.
درباره تاریخ آشپزی ایران قدیمی‌ترین اشارات به افسانه‌هایی از زمان ضحاک آغاز شده است و البته قبل از آن در تاریخ افسانه‌ای هنر آشپزی را مربوط به دیوها می‌دانستند. اما قدیمی‌ترین دست نوشته‌های بجا مانده درباره تاریخ آشپزی ایرانی در زمان ساسانیان می‌باشد. در زبان پهلوی «خوالیگری» به معنای آشپزی آمده است که مهم‌ترین نثر بجا مانده درباره آشپزی ایرانی «رساله خسرو و ریدگ» می‌باشد. در این رساله که آن را مربوط به مناظره خسرو پرویز و یکی از درباریان می‌دانند (۵۹۱ تا ۶۲۸ قبل از میلاد مسیح) مناظره‌ای میان این دو تن درباره بهترین خوراک‌ها، نوشیدنی‌ها، بازی‌ها، عطرها، اسب‌ها و همچنین چوگان آورده شده است. در این رساله درباره چند دسته از خوراک‌ها و نوع طبخ ها آن‌ها همانند : غذاهای گوشتی گرم، غذاهای گوشتی سرد، نوشیدنی‌ها، شیرینی ها و البته مرباها مباحثی مطرح شده است. نکته جالب درباره تاریخ آشپزی ایران در این است که بسیاری از مکاتب آشپزی، دستورات و اصلاحات آشپزی عربی و کشورهای فلات ایران از مکتب آشپزی ایران وام گرفته شده است.
